دو سال پیش در چنین روزی، مهسا (ژینا) امینی، دختر بی‌گناه و زیبای ایران، در تهران توسط مأموران امر به معروف و نهی از منکر جمهوری اسلامی به قتل رسید. مرگ او جهان را به بی‌عدالتی و ظلمی که قرن‌ها گریبانگیر زنان ایرانی بوده است آگاه‌تر کرد؛ ظلمی که پادشاهان پهلوی توانستند برای مدتی کوتاه در تاریخ پرفراز و نشیب این خاک و بوم از شدت آن بکاهند. در پی این رویداد، جنبش "زن، زندگی، آزادی" شکل گرفت تا ریشه‌های این نابرابری را برای همیشه بخشکاند؛ هرچند تحقق آن با دستان آشکار و پنهان ایران‌ستیزان داخلی و خارجی، در نیمه‌راه به توقف کشانده شد.

حقیقت آن است که این جنبش، برگی جدید از تاریخ سیاسی پیچیده‌ای است که مشابه آن در هیچ نقطه دیگری از جهان وجود ندارد. ایرانیان از دیرباز هنر سیاست را آموخته و به کار گرفته‌اند. اکنون این ملت بزرگ در آستانه یک انقلاب فرهنگی قرار دارد؛ انقلابی که حامل هویتی واقعی، و مستقل از باورهای تحمیلی است. ایرانیان امروز به روشنی می‌دانند که چه می‌خواهند و طی بیش از صد سال گذشته، تجربه‌های ارزنده‌ای در مسیر قانونمند کردن امروزیِ کشور خود اندوخته‌اند.

برای درمان دردهای جامعه امروز ایران، باید به ریشه‌های آن بازگشت، نه به راه‌حل‌های اثبات‌نشده و ارائه‌شده از سوی نیروهایی که حتی گاه وفاداری ملی آن‌ها زیر سؤال است. آنچه در طول هزاره‌ها این ملت را به هم پیوند داده، باور به یکپارچگی ملی بوده که نماد واقعی این وحدت و همبستگی، شخص شاهنشاه ایران است. ایران را نمی‌توان از نو اختراع کرد؛ همان‌گونه که امروز جمهوری اسلامی تنها با زور اسلحه و جنایت و تحمیل مهاجرت اجباری به دلایل اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، شکاف بزرگی را در میان ایرانیان ایجاد کرده است.

تجربه‌ی جنبشی که با مرگ غم‌انگیز مهسا آغاز شد، به‌وضوح نشان داد که این انقلاب نباید به پروژه‌ای برای بهره‌برداری توسط ایران‌فروشان داخلی و حامیان خارجی آنان تبدیل شود.

تنها راه رهایی از جمهوری اسلامی، حمایت همه‌جانبه از رضاشاه دوم و نفی توطئه سال ۵۷ در تمامیّت آن است.

در این روز، ما یکبار دیگر به پیوند ناگسستنی میان شاه و ملت تاکید داشته و تا پیروزی نهاییِ نور بر تاریکی و بازگشت پادشاهی مشروطه با پادشاهی رضا شاه دوم هر چه کوشاتر به مبارزات خود ادامه خواهیم داد.

پاینده ایران

جاوید شاه