مشروطه‌خواهی و مشروطۀ پادشاهی یک پدیدۀ پویا و زندۀ ایرانی است که در اوایل قرن بیستم با هدف پایان داده شدن به قدرت مطلقۀ سلطنت، پادشاهی مشروط به قانون، یعنی یک نظام قانون‌مدار پادشاهی، و برقراری حاکمیتی از نوع ملّت ـ دولت را با ارادۀ بزرگان جنبش مشروطه در ایران بنا نهاد. پدیدۀ نظام مشروطۀ پادشاهی، یک نظریه یا حتا یک هدف نیست؛ بلکه پدیده‌ای است آرمان‌گرا که هیچگاه تکامل نیافته و بطور دائم در حال پویایی و بهتر شدن با دوران خود، و امروزی‌سازی خود است.

اعلیحضرت رضاشاه دوم، همواره با درکی درست از مشروطه بر چنین ماهیتی سخن گفته و بارها از ضرورت بازگشت به مشروطه و تداوم آن، علیرغم دو دوران فترت، یکی در انتهای دوران قاجار، و دیگری در دوران حاکمیت مشروعه‌خواهان جمهوری اسلامی در ایران، به روشنی تاکید داشته و اصرار ورزیده است. آخرین پیام اعلیحضرت رضاشاه دوم در این رابطه، نشان‌دهندۀ تلاش‌های ایشان برای زنده نگاه‌داشتن روح مشروطۀ ایرانی برای حاکمیت قانون بوده و سعی داشته تا ارزش‌های مشروطه در میان ایرانیان و به ویژه نسل جوان ایران زنده نگاه‌داشته شوند.

دوام و زنده نگاه‌داشتن روح مشروطه‌خواهیِ ایرانی نه تنها در گرو یادآوری و احیای ارزش‌های آن توسط شخصیت‌های بزرگی مانند اعلیحضرت رضاشاه دوم است، بلکه نیازمند تلاش‌های گسترده‌تری در تمامی سطوح جامعۀ ایران‌ توسط میهن‌دوستان ایرانی نیز می‌باشد. آموزش و آگاهی نسل‌های جوان، ترویج فرهنگ مشروطه‌خواهی و ایجاد بستری لازم برای مشارکت مردمی در فرآیند تصمیم‌گیری‌های سیاسی در ایران آینده، که خود نیز مشروط به وجود شایسته‌سالاری، که قوانین مشروطۀ پادشاهی نیاز به تکوین آن در ایران آینده را دارد، از جمله عواملی هستند که می‌توانند پویایی و دوام این نهضت آرمان‌گرا را تضمین کنند.

تاکید بر ارزش‌های قانون‌مداریِ مشروطۀ پادشاهی در ایران، جامعۀ ایران را به سوی آینده‌ای روشن و آزاد هدایت کرده و فعالیت‌های هرچه گسترده‌تر از سوی میهن‌دوستان ایرانی در تمامی سطوح جامعۀ ایران، دوام و پویایی آرمان‌گراییِ مشروطه و میراث آن را برای بهروزی و سعادت نسل‌های آینده ایران تضمین خواهد کرد.

پاینده ایران  

جاوید شاه