روزنامه واشینگتن تایمز در گزارشی که پنج‌شنبه، هشت شهریور منتشر کرد، به نقل از یکی از مقامات پیشین ضد اطلاعات آژانس امنیت ملی آمریکا (NSA) ادعا کرد که سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (CIA) در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما، به عمد برخی از اطلاعات محرمانه مرتبط با دامنه برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران را مخفی نگه داشته بود. این گزارش به بررسی جزئیات بیشتری از این ماجرا پرداخته و نقش این اقدام در سیاست‌های بین‌المللی و داخلی آمریکا را تحلیل می‌کند.
بر اساس این گزارش، این اطلاعات نشان‌دهنده پیشرفت‌های فراتر از انتظار جمهوری اسلامی در تلاش‌هایش برای دستیابی به سلاح هسته‌ای بود. با این حال، این اطلاعات در آن زمان به دلیل نگرانی از تضعیف تلاش‌های دیپلماتیک دولت اوباما و دیگر قدرت‌های جهانی برای رسیدن به توافق هسته‌ای، که به برجام مشهور شد، به صورت عمومی منتشر نشد.
جان شیندلر، مقام سابق ضد اطلاعات آژانس امنیت ملی ایالات متحده، در گفت‌وگویی با واشینگتن تایمز اظهار داشت که این اقدام برای جلوگیری از برهم خوردن روند مذاکرات هسته‌ای با ایران صورت گرفته بود. وی اضافه کرد که یکی از سرویس‌های اطلاعاتی هم‌پیمان با ایالات متحده در بیش از یک دهه گذشته، فردی از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را که از این نهاد خارج شده بود، به خدمت گرفت. این فرد به گفته شیندلر، اطلاعاتی کلیدی در مورد برنامه هسته‌ای ایران در اختیار سرویس‌های اطلاعاتی قرار داده بود که می‌توانست تصویری دقیق‌تر از پیشرفت‌های ایران در این زمینه ارائه دهد.
برجام یا برنامه جامع اقدام مشترک، در سال ۱۳۹۴ و در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما به امضا رسید و هدف آن محدود کردن برنامه هسته‌ای ایران در ازای کاهش تحریم‌های اقتصادی بود. با این حال، پس از ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید، وی با سیاست فشار حداکثری علیه جمهوری اسلامی ایران، سرانجام در سال ۱۳۹۷ از این توافق خارج شد. خروج آمریکا از برجام تأثیرات گسترده‌ای بر روابط بین‌المللی و به‌ویژه در منطقه خاورمیانه داشته و همچنان یکی از موضوعات محوری در سیاست خارجی آمریکا و ایران باقی مانده است.
این گزارش از سوی واشینگتن تایمز می‌تواند بازتاب‌های زیادی در فضای سیاسی و رسانه‌ای ایالات متحده و همچنین در سطح بین‌المللی داشته باشد، زیرا ابعاد تازه‌ای از مدیریت اطلاعاتی و دیپلماتیک در دوران اوباما را فاش می‌کند. علاوه بر این، چنین افشاگری‌هایی ممکن است بر تحلیل‌های تاریخی و سیاسی مربوط به برجام و سیاست‌های هسته‌ای ایران نیز تأثیرگذار باشد.
